Kun je commentaar geven op de gevoelens die ik heb? Soms krijg ik inzicht in iemands gedrag, dat ik eerst sterk veroordeelde. Dat inzicht maakt me doorgaans meelevender omdat ik begrijp dat het eigenlijk een roep om hulp was, en een afspiegeling van een probleem met zichzelf en zijn eigen leven. Maar ik voel me schuldig omdat mij deze informatie over hem verteld werd. Het voelt als een inbreuk is op zijn privacy.
Antwoord: Het is moeilijk om antwoord te geven zonder meer over jou en de situatie te weten. Iemands achtergrond kennen hoeft niet noodzakelijk tot een schuldgevoel te leiden. Daarom moet er iets zijn dat verband houdt met de manier waarop je de informatie kreeg, en/of wat je ermee doet in je denkgeest. Je schuldgevoel kan ook te maken hebben met het feit dat je die persoon eerst hebt veroordeeld – schuld volgt altijd uit het zien van de belangen van iemand anders als afzonderlijk van die van jou. De behoefte om aanmerkingen op anderen te maken, wat zich onderscheidt van het maken van een objectieve opmerking over het gedrag, komt voort uit de onderliggende behoefte onze schuld te projecteren; schuld, omdat we de roep om het ego opzij te zetten en ons in plaats daarvan met de liefde van Jezus te verbinden, hebben verworpen. Hierdoor voelen we ons altijd schuldig als we anderen veroordelen, omdat een deel van ons weet dat we dat oordeel gebruiken om zelf buiten schot te blijven. Dit is het egoprincipe van de een óf de ander: als jij schuldig bent, ben ik onschuldig.
Vergeving is daarentegen gebaseerd op de waarneming van gedeelde belangen en een gedeelde identiteit: we delen allen dezelfde denkgeest – hetzelfde ego en dezelfde Heilige Geest, samen met de mogelijkheid tussen die twee te kiezen. Je schuld zal dus verdwijnen wanneer je kiest tegen afzonderlijke belangen, en in plaats daarvan je waarnemen deelt met de Heilige Geest.
