Ik zou graag jouw mening weten over de relatie tussen tijd en vergeving, volgens de leer van Een cursus in wonderen. Wetend dat tijd niet lineair is, ervaren we soms dat met het ‘verstrijken’ van de tijd onze vijandigheid tegenover anderen afneemt en dat het gezegde ‘de tijd heelt alle wonden’ meestal klopt. Is dit alleen maar een aspect van de zelfmisleiding die tijd werkelijk doet lijken? Of is het een aanwijzing dat we er in onze denkgeest voor gekozen hebben werkelijk te vergeven, wat dan op deze manier zichtbaar wordt? Bij voorbaat dank voor elke hulp die je kunt geven.
Antwoord: Er is geen manier om zeker te weten of de woede en veroordeling ten opzichte van een bepaalde persoon, die in de loop van de tijd minder zijn geworden, het resultaat is van oprechte vergeving of alleen een vervanging. Dit laatste betekent dat we de schuld, die we aanvankelijk op deze persoon projecteerden, op iemand anders hebben geprojecteerd. In dit geval vinden we dat de vroegere speciale haatpartner niet langer de energie van het haten waard is, omdat we in het heden nieuwe speciale haatpartners hebben die onze aandacht vragen!
Anderzijds: wanneer we vergeving beoefend hebben ten opzichte van andere personen in ons leven, zelfs als we ons niet gericht hebben op een bepaalde persoon die we in het verleden hebben veroordeeld, dan hebben we toch onze identificatie met de schuld in onze denkgeest verminderd. Daar ligt namelijk het enige echte probleem. We zijn nooit kwaad op anderen om wat zij gedaan hebben, maar alleen omdat dit ons herinnert aan datgene waarvan we onszelf heimelijk beschuldigen (T31.III.1:5-6, 2:1-3). Daarom is het mogelijk dat we, zonder enige actieve poging om een speciale haatpartner te vergeven, merken dat we het niet langer nodig hebben om deze persoon verantwoordelijk te stellen voor onze pijn en ons ongelukkig zijn. Het is niet het verstrijken van de tijd, maar het door de tijd heen beoefenen van vergeving in het algemeen, wat deze speciale haatpartner van onze projecties heeft bevrijd.
