In je antwoord op V#231 verklaar je heel gepast “dat we de leegte die is voortgekomen uit onze ogenschijnlijke afscheiding van God, proberen te vullen met substituten – vervangingen voor Zijn Liefde – die ons nooit volledig zullen bevredigen”. Hoewel ik dit verstandelijk helemaal accepteer, lijk ik deze leegte soms zo extreem en met zo’n intense geestelijke pijn te ervaren, dat ik me er bijna lichamelijk ziek van voel. Soms zet het ego me ertoe aan dat ik het probeer te compenseren door middel van zoiets dwaas als overconsumptie (d.w.z. van voedsel, muziek, wetenschap enz.), bijna tot op het hebzuchtige toe. Hoe pak ik het aan om dit grote zwarte gat (dat er niet eens is) met Zijn Liefde te vullen? Zeggen dat er geen gat is verjaagt de illusie niet. Hoewel Jezus ons leert dat de Liefde van God alles is wat ik ben, is de illusie van de leegte er nog steeds, en ben ik niet in vrede. Moet ik gewoon aanvaarden dat God mij aanneemt waar ik ben en me verwelkomt? Of neem ik het allemaal te serieus, omdat er in deze wereld toch niets werkelijk is?
Antwoord: De pijn die je beschrijft van het diepe gevoel van leegte is het onvermijdelijke gevolg van de keuze voor afscheiding, en is in een of andere vorm in het binnenste van iedere afgescheiden persoon aanwezig. Die kan gecamoufleerd, tijdelijk verdoofd of ontkend worden, maar hij is de stuwende kracht bij het najagen van verlichting van pijn, en van genot door middel van speciaalheid. Je hier bewust van zijn is een belangrijke stap in het proces om het geloof in afscheiding ongedaan te maken, en je te leren vereenzelvigen met het liefdevolle Zelf dat ook in iedereen aanwezig is.
Je zegt terecht dat zolang we in de greep van de afscheidingsangst zijn de wetenschap dat er geen leegte is geen troost biedt. Velen zijn dat met je eens. Je kunt niets doen om die leegte te vullen, want die kan niet worden gevuld. Er is geen substituut voor onze ware Identiteit, omdat er geen tegendeel van waarheid kan zijn. Wanneer dat ontkend wordt, blijft er niets over; dit is de leegte. De enige manier om de pijn van de afscheiding te genezen is daar niet voor te kiezen. Alleen dat wist de ervaring van de leegte uit, en dat wordt bereikt door vergeving: “Vergeven is het genezen van de waarneming van afgescheidenheid” (T3.V.9:1).
De pijn en zijn ware bron erkennen is een goed begin. De verantwoordelijkheid nemen voor de keuze voor afscheiding in een of andere vorm van speciaalheid is ook een belangrijke stap. Een cursus in wonderen leert ons niet de leegte te vullen, maar alleen om te oefenen in vergeving. Het antwoord op jouw vraag kan gevonden worden in de vragen die Jezus ons stelt: “Hoezeer ben jij bereid jouw broeder te vergeven? Hoezeer verlang jij vrede in plaats van eindeloze strijd, ellende en pijn? Dit is dezelfde vraag, in andere vorm. Vergeving is jouw vrede, want hierin ligt het eind van de afscheiding, en van de droom van gevaar en vernietiging, zonde en dood; van waanzin en moord, verdriet en verlies” (T29.VI.1:1-4).
