Ik heb vragen over mijn oma die de ziekte van Alzheimer heeft. Wat zegt Een cursus in wonderen hierover? Ze is niet meer wie ze was; het lijkt net of alleen haar lichaam er nog is en niet haar ziel. Ik vraag me af of ze misschien al in de Hemel is, en haar lichaam hier op aarde alleen maar achtergelaten is voor ons achterblijvers om een bepaalde les te leren? Help me alsjeblieft om dit te begrijpen.
Antwoord: Iemand door deze vorm van ziekte zien aftakelen is niet gemakkelijk, en we hopen dat je, nu je hier doorheen gaat, in staat bent de vrede te ervaren die diep in jou en je oma heerst. De leringen van de Cursus over ziekte zijn voor de meeste mensen heel moeilijk om te aanvaarden en mee om te gaan, omdat ze ons zeggen dat het lichaam, ondanks alle verschijningsvormen, nooit ziek is, net zo min als een marionet ziek is omdat de marionettenspeler de marionet op een bepaalde manier laat optreden en bewegen. De Cursus leert ons duidelijk dat het lichaam alleen doet wat de denkgeest het zegt te doen, en, op een nog dieper niveau, dat het lichaam geen entiteit is die afgescheiden van de denkgeest is. Andere stelsels onderwijzen dat de ziel het lichaam verlaat en naar de Hemel gaat, maar dat is niet wat Een cursus in wonderen onderwijst. Ziekte is door het ego gemaakt om ons geloof te versterken dat we lichamen zijn en geen geest; en dus zijn alle vormen van ziekte (er is geen hiërarchie in) een verdediging tegen de waarheid van Wie we als Christus waarlijk zijn (WdI.136).
We kunnen nooit de bijzonderheden kennen van het Verzoeningspad van iemand anders (en meestal ook niet van die van onszelf), maar het is mogelijk dat je oma (als denkgeest die beslissingen neemt) de ziekte van Alzheimer heeft gekozen om anderen behulpzaam te zijn bij het leren dat ze geen lichaam zijn en dat deze wereld niet ons thuis is. Dat weten we niet. De toestand van het lichaam is geen duidelijke indicator van wat er in de denkgeest gebeurt, omdat eenzelfde lichaamstoestand een keuze kan weergeven vanuit een onjuist of vanuit een juist gericht denken. Om de leringen van de Cursus dus toe te passen in een pijnlijke situatie als deze, dien je eerst haar keus eenvoudigweg te respecteren, en dan te proberen de situatie te zien als een klaslokaal, waarbij je je aandacht alleen richt op welke leraar je kiest om je erdoorheen te leiden: het ego of Jezus. Het ego wil dat je de aftakeling van je oma als een vreselijke, rampzalige tragedie ziet, waar iemand schuldig aan moet zijn. Jezus helpt je om met je gevoelens en oordelen om te gaan, en eraan voorbij te zien naar het licht en de liefde die jou en je oma, en ook ieder ander, definiëren: “Het [het wonder] slaat slechts verwoesting gade, en herinnert de denkgeest eraan dat wat die ziet onwaar is. … [en] baant de weg voor de terugkeer van tijdloosheid en het ontwaken van liefde, want angst moet wel verdwijnen onder invloed van de milde remedie die het brengt” (WdII.13.1:3,6).
