Ik heb Een cursus in wonderen gedurende 13 jaar bestudeerd en in praktijk proberen te brengen, en heb soms momenten van vrede gehad. De laatste tijd heb ik opgemerkt dat er een innerlijk dialoog in mij gaande is. Ik kom bijvoorbeeld in een situatie waarin ik merk dat ik mezelf plotseling kwaad ga maken. Voordat ik reageer stop ik bewust en ga in dialoog met wat de Cursus zou zeggen, bijvoorbeeld: ‘woede is nooit gerechtvaardigd in enige vorm’ of ‘ik moet verkeerd gekozen hebben’. Dat geeft me een adempauze om te ‘bedenken’ wat ik zal kiezen. De woede blijft misschien nog even, maar waarschijnlijk geef ik er veel energie aan, en dan verdwijnt ze na een poosje en ben ik vrediger. Die constante dialoog is ‘hard’ tegen mij, zelfs al heb ik er succes mee geboekt. Ik weet gewoon niet wat er aan de hand is.
Antwoord: Uit je beschrijving klinkt het alsof je eenvoudigweg doet wat in de Cursus van je gevraagd wordt. Welbeschouwd is dit een Cursus in de training van de denkgeest, een Cursus in de omkering van het denken. En dus zullen er veranderingen komen in je manier van reageren op situaties. Dat is positief. Het opnieuw trainen van je denkgeest houdt in dat je je bewust wordt welke leraar je hebt gekozen om te volgen, en dat je reacties direct volgen uit die keuze. Je bewust worden van een principe of uitspraak van de Cursus betekent niet noodzakelijkerwijs dat je ervoor zult kiezen. Maar anderzijds: het feit dat je jezelf afvraagt wat de Cursus zou zeggen geeft aan dat je je op dat moment niet helemaal met het ego identificeert. Dat is vooruitgang, en als je doorgaat dat steeds meer te doen zal het natuurlijker voor je worden. Dit is een geleidelijk proces van loslaten van de oude manier van denken en reageren, en die vervangen door een andere manier. Het kan je een tijdje uit je evenwicht brengen, en daarom moet je nooit iets willen forceren. Wees gewoon geduldig en mild en herinner jezelf eraan dat je iets ongedaan maakt wat om te beginnen nooit gebeurd is. Je zit in het proces van het vervangen van je onjuist gerichte zelf door je juist gerichte zelf, een zelf dat minder boos, oordelend en arrogant zal zijn en meer mededogend, kalm en nederig. Zoals de lessen keer op keer zeggen, is je enige verantwoordelijkheid de hulp te vragen van Jezus of de Heilige Geest in het voortdurend observeren van je denkgeest, en het waarnemen – niet veranderen – van je egogedachten in actie. “Wat jij bent zal jou over Zichzelf vertellen” (T31.V.17:9).
Als je hierin vooruit gaat, kun je de volgende stap nemen door je af te vragen waarom je überhaupt boos werd. Zoals je weet is woede een verdediging. We worden boos over wat iemand anders heeft gedaan, als een manier om onze aandacht buiten onszelf gericht te houden. Ons werkelijke probleem is de schuld en zelfhaat, vanwege onze zelfbeschuldiging dat we de liefde hebben tenietgedaan om ons eigen bestaan te verwerven in onze eigen wereld, los van de Hemel. Om te vermijden daarmee om te gaan, projecteren we de schuld en zelfhaat en zien deze in anderen. En we voelen ons volledig gerechtvaardigd in onze woede. “Leer dit, en leer het goed, want hier wordt het uitstel van je geluk bekort met een tijdsspanne waarvan jij je geen voorstelling kunt maken. Je haat je broeder nooit om zijn zonden, maar alleen om die van jou. Welke vorm zijn zonden ook lijken aan te nemen, deze verhult slechts het feit dat jij gelooft dat ze de jouwe zijn en daarom een ‘gerechtvaardigde’ aanval verdienen” (T31.III.1:4-6).
Dus totdat je begint te vragen om hulp om met de werkelijke oorzaak van de woede af te rekenen, zal het patroon van het komen en gaan ervan niet veranderen. Wanneer de schuld in je denkgeest verdwenen is zal er alleen nog vrede zijn. En niets wat iemand anders zegt of doet zal deze vrede aantasten.
