Twee jaar geleden ben ik begonnen met het bestuderen van Een cursus in wonderen, en hoewel ik in het begin heel bang was, ben ik ondanks al mijn angsten gewoon doorgegaan. Op sommige dagen wanneer ik me schuldig voel, lijkt alles fout te gaan en wil ik gewoon dood. Ik besef dat ik egoïstisch ben, maar ook een enorm dramatische aanstelster. Ik blijf urenlang diep depressief, vol medelijden met mezelf, speel de martelaar, en denk aan hoe schuldig de persoon waarover ik me schuldig voel, zich zal voelen als ik dood ben. Ik vind altijd de weg naar vrede terug omdat ik dat werkelijk wil. Maar waarom gedraag ik me zo verziekt, als een verwend klein meisje? Wat kan ik doen om dit waanzinnige gedrag van ‘alles op mijn manier of anders helemaal niet’ te stoppen?
Antwoord: O ja,“De dood lijkt een zachte prijs, als ze kunnen zeggen: ‘Zie mij aan broeder, door jouw toedoen sterf ik!’” (T27.I.4:6). Het ego heeft echt de hoofdrol in onze drama’s, en we verdienen allemaal een Oscar voor ons bijzonder overtuigende optreden als slachtoffer van de wereld, dag in dag uit, ad nauseum - tot we er doodziek van zijn. Als geen ander hebben we onszelf overtuigd van de rollen die we spelen, al worden we misschien steeds achterdochtiger dat dingen niet zijn zoals we ons inbeeldden dat ze waren. Je hebt een grote stap vooruit gezet door eerlijk voor jezelf vast te stellen waar je ego op uit is, zonder te proberen dat te rechtvaardigen.
Het doel is echter niet een eind aan het drama te maken. Want dat zou de gebeurtenissen van ons leven een rol toekennen in het dicteren van hoe we ons voelen, en die rol hebben ze eenvoudigweg niet. Ze zijn altijd alleen maar uiterlijke signalen die wijzen op een innerlijke keuze om ons te blijven identificeren met het conflict en de schuld van het egodenksysteem, in plaats van met de vrede van het alternatief van de Heilige Geest. En vervolgens projecteren we de verantwoordelijkheid voor de gevolgen van die keuze buiten onszelf op iemand anders. Het is binnen onze eigen denkgeest dat de verandering dient plaats te vinden. En dat begint met zonder oordelen kijken naar onze keuze voor het ego en de gevolgen daarvan; naar het verlangen onszelf afgescheiden te houden van iedereen, te beginnen met God. We denken immers Hem de laan uitgestuurd te hebben toen we besloten dat we alles op onze eigen manier wilden, koste wat het kost.
We gedragen ons als verwende en verziekte kleine kinderen omdat we ons nog steeds vereenzelvigen met de ultieme ziekmaker, het ego, dat ons er in feite van overtuigd heeft dat we de volmaaktheid van Gods Hemel kunnen verzieken, en een vergankelijke wereld kunnen maken waarin uiteindelijk alles ziek wordt. Jezus verzekert ons dat dit allemaal waanzin is, maar we houden koppig vast aan onze valse identiteit, ervan overtuigd dat een armzalige valse identiteit altijd nog beter is dan helemaal geen afgescheiden individuele identiteit.
Blijf dus kijken naar wat je ego van plan is, waarbij je het effect op jouzelf onderkent wanneer je ervoor kiest om je denken erop af te stemmen. Dan zul je zijn aantrekkingskracht in de loop van de tijd eenvoudigweg zien vervagen. Want het ego kan zijn controle alleen maar uitoefenen in de duisternis, als we er bereidwillig mee instemmen onszelf voor de gek te blijven houden over waar hij op uit is. Maar naarmate zijn agenda van schuld en pijn en beschuldiging steeds helderder wordt door ons niet-oordelend waarnemen met Jezus of de Heilige Geest, zal de keuze tegen conflict en schuld, en dus voor vrede en schuldloosheid, steeds eenvoudiger worden.
