Mijn vraag heeft met verantwoordelijkheid te maken. Ik begrijp dat ik verantwoordelijk ben voor wat ik denk, en dat ik de wereld werkelijk maak wanneer ik ervoor kies het ego te volgen. In de paragraaf: "Hoe het ego schuld gebruikt" (T5.V.7:6,7) in het Tekstboek staat: “Schuld is onontkoombaar voor hen die geloven dat ze hun eigen gedachten ordenen en daarom dienen te gehoorzamen wat die voorschrijven. … Dit maakt dat ze zich verantwoordelijk voelen voor hun vergissingen, zonder in te zien dat ze, door die verantwoordelijkheid te aanvaarden, op onverantwoorde wijze reageren.” Kunt u dit alstublieft verduidelijken?
Verder nog over het maken van de wereld… ik begrijp wat ‘de wereld of de vergissing werkelijk te maken’ wil zeggen, maar letterlijk de fysieke wereld maken vind ik moeilijk te bevatten en ervaren. Als ik in onvrede ben omdat een andere auto op de mijne botst, ben ik dan verantwoordelijk voor het werkelijk maken van het ongeluk door erover in onvrede te raken, of ben ik er verantwoordelijk voor dat het ongeluk gebeurt, zodat ik iets heb dat ik de schuld kan geven van mijn kwaadheid. Om het duidelijker te stellen: zoek ik daarbuiten een voorwendsel om in onvrede te raken, of zorg ik er letterlijk voor dat dat voorwendsel gebeurt. Heb ik de botsing veroorzaakt, of gebruik ik deze gebeurtenis alleen maar als een excuus om in onvrede te zijn, in plaats van ervoor te kiezen in vrede te zijn en met de Heilige Geest naar het hele ongeluk te kijken.
Antwoord: Om te begrijpen wat verantwoordelijkheid is zoals Een cursus in wonderen dat bedoelt, is het van groot belang dat je eerst begrijpt tot wie de Cursus zich richt. Jezus spreekt nooit tot het zelf dat we denken te zijn en dat in de wereld leeft. Dat zelf heeft geen macht om iets te doen, want het is alleen maar het gevolg van gedachten in de denkgeest. Het is tot de denkgeest dat de Cursus zich richt. Dat is het onderscheid dat Jezus maakt in het begin van het Tekstboek. In de context van ons leerproces om onze waarneming te genezen en uiteindelijk tot het besef te komen dat “alle waarneming overbodig is” merkt hij hier op: “Je vraagt je misschien af hoe dit mogelijk is zolang jij in deze wereld lijkt te leven. Dat is een redelijke vraag. Je moet echter zorgvuldig nagaan of je hem ook werkelijk begrijpt. Wie is de ‘jij’ die in deze wereld leeft?” (T4.II.11:3, 5-8; cursivering toegevoegd). Aangezien er “geen wereld is”(zie WdI.132.5:1,6:2,7:1,10:3,13:1), kan er geen ‘jij’ zijn die in die wereld leeft. Er is alleen denkgeest waarin de ogenschijnlijke wereld vervat lijkt te zijn. We ervaren dit wanneer we uit een slaapdroom wakker worden en beseffen dat er een complete wereld leek te bestaan waarin wij rondliepen en handelden, maar zowel de wereld als het zelf dat we dachten te zijn terwijl we sliepen, bleven allebei volledig in de dromende denkgeest.
Om te begrijpen wat de Cursus over verantwoordelijkheid leert, is het dan ook belangrijk dat we een omslag toelaten in onze waarneming van wíe dit verantwoordelijke zelf is: dat is de denkgeest, niet het lichaam. Eerst zullen we dat misschien alleen met ons verstand begrijpen, maar het helpt als je bereid bent op z’n minst daarmee te beginnen. En wat de zinnen uit de Cursus betreft die jij citeert: in de genoemde alinea gebruikt Jezus het woord verantwoordelijk zoals het ego dat bedoelt: schuldig. We geloven dat we werkelijk los van God kunnen denken en onze gedachten onafhankelijk van Hem kunnen ordenen, en vervolgens nemen we de verantwoordelijkheid - of schuld - op ons omdat we dat hebben gedaan. Maar we trekken nooit de werkelijkheid van onze overtuiging in twijfel dat we ons überhaupt van God kunnen afscheiden. En zelfstandig, los van Gods Hulp, is er geen ontkomen aan die afschuwelijke last van deze verantwoordelijkheid, omdat we de werkelijkheid daarvan niet zelfstandig in twijfel kunnen trekken. En de verantwoordelijkheid aanvaarden voor de zonde is dus de leugens van het ego geloven, waardoor je op een onverantwoorde manier handelt. Jezus vraagt ons niet te ontkennen dat het onze eigen beslissing is die deze ervaring van schuld teweegbrengt (T5.V.8:1), maar hij wil niet dat wij schuld of schuldgevoelens associëren met die keuze, anders geloven we niet dat deze ongedaan gemaakt kan worden.
Wat betreft het idee hoe wij de wereld en alles wat erin schijnt te gebeuren, ooit hebben kunnen maken: vergeet niet dat het niet het zelf is dat jij denkt te zijn, maar de denkgeest van de Zoon, waar we allen deel van uitmaken, die verantwoordelijk is voor het in slaap vallen en het dromen van een wereld van afscheiding. Nogmaals, dat de denkgeest de macht heeft om een wereld te maken blijkt uit onze slaapdromen (T18.II.5). Maar dit is gewoonlijk niet de zienswijze die het meest behulpzaam is om de gebeurtenissen in ons leven, zoals dat auto-‘ongeluk’ te bekijken. Focussen op de manier waarop we de gebeurtenissen in ons leven kiezen, is gewoonlijk niet behulpzaam, omdat in het algemeen voor de meesten van ons deze keuze diep in ons onbewuste zit. Zo’n focus zal maar al te snel gevoelens van verantwoordelijkheid met zich meebrengen, maar dan in de zin van schuldgevoelens of schuld zoals het ego die ziet.
Een meer behulpzaam en genezend perspectief is om te erkennen dat wij altijd en op elk moment een keuze hebben in de manier waarop wij de gebeurtenissen in ons leven interpreteren. En hoewel gebeurtenissen niet ongedaan gemaakt kunnen worden, kunnen de interpretaties van die gebeurtenissen in een ogenblik ongedaan gemaakt worden, als we daarvoor kiezen. We zijn nooit in onvrede door omstandigheden van buitenaf, maar maken in plaats daarvan eerst een keuze voor afscheiding en schuld in de denkgeest en zoeken vervolgens naar iets buiten ons om onze onvrede aan toe te schrijven. Het doel hiervan is om onze denkgeest buiten ons bewustzijn te houden en de hoop op enige werkelijke oplossing voor het verlies van onze vrede uit te sluiten. Het zelf dat we in de wereld denken te zijn is nooit ergens de oorzaak van, dus de vraag of wij de gebeurtenissen in ons leven kiezen, doet niet ter zake zolang we onszelf zien als degenen “die in deze wereld [leven]”. De enige keuze die ons zou kunnen helpen, is hoe we wat we geloven dat ons overkomt, interpreteren. De interpretatie van het ego is altijd dat we slachtoffers zijn, en niet verantwoordelijk voor hoe we ons voelen. De Heilige Geest zegt daarentegen dat alle gebeurtenissen in ons leven kansen zijn om een andere keuze te leren maken: het loslaten van schuld en angst in plaats van ze te versterken.
Enkele kwesties die te maken hebben met het gezamenlijk nemen van beslissingen in de droom en de niveaus waarop keuzes worden gemaakt, worden verder besproken in V#037 , V#233 , en V#277.
