Mijn familie – drie generaties ervan – heeft een politiek standpunt vol haat tegenover de leiding van dit land. Om het wat smeuïger te maken: het hoofd van de familie bestudeerde verscheidene jaren Een cursus in wonderen. Maar nu zegt hij dingen als: “ik weet niet waarom ik dat ooit bestudeerd heb”. Omdat ik zelf Cursusstudent ben, besef ik dat de politieke boosheid van mijn familie simpelweg geprojecteerde zelfhaat is, en ik merk dat ik wil dat ze dat onderkennen. Zij stellen vrij vaak politieke zaken ter discussie en ik vermoed dat ik door mijn reacties politiek onverschillig of extreem lijk, in die zin dat ik liever spirituele oplossingen zie dan ‘wereldse’ oplossingen. En dus zeg ik vaak maar niet veel. Uit de Cursus citeren of de houding aannemen van ‘er is niemand daarbuiten’ voelt voor mij egoïstisch. Er zijn geen tekenen dat iemand van de familie van mij leiding verwacht – geen verlangen naar een leraar van God om in een onhandelbare situatie hoop te bieden. En toch voelt het meer aan alsof ik mijzelf onderdruk dan dat ik vertrouwen en geduld met hen beoefen. Ik voel me niet zozeer onbevooroordeeld, maar eerder voel ik dat het geen zin heeft om iets te zeggen. Mijn vraag is: Waarom doe ik dit?
Antwoord: Het klinkt alsof je in werkelijkheid wilt weten waarom je pijn ervaart over deze situatie en conflict voelt over hoe ermee om te gaan. Onthoud dat Een cursus in wonderen duidelijk stelt dat alle pijn afkomstig is van schuld en dat de bron van alle schuld ons geloof in afscheiding is (T15.V.2:5). Het is dus niet het feit dat je familie er een wereldvisie op nahoudt die van de jouwe verschilt, die jou pijn bezorgt. Jouw pijn komt eerder voort uit het feit dat jij hen daarvoor veroordeelt, waarbij jij je geloof in afscheiding versterkt en jouw schuld activeert. Door van de veronderstelling uit te gaan dat zij beter af zouden zijn wanneer ze overstappen naar jouw kijk op de wereld, zorg je ervoor dat aanval de inhoud in je denkgeest is, ongeacht hoe je op het niveau van vorm op hen reageert. En omdat deze aanvalsgedachte steekhoudend en gerechtvaardigd aanvoelt zul je merken dat jij jezelf onderdrukt door deze niet tegenover hen tot uitdrukking te brengen.
Maar zoals je aangeeft vragen ze jou niet om hen de Cursus te onderwijzen, of hen een meer spirituele manier te leren om naar de wereld te kijken. Het klinkt in feite alsof dit het laatste is wat ze willen. Met jouw verlangen dat zij anders naar dingen kijken, loop je daarom in dezelfde zinloze val, als waar zij met hun politieke boosheid in gevangen zitten. In wezen zeggen jullie allemaal: ‘Ik zou gelukkig zijn als iemand anders maar zou veranderen’. Een deel van jou is zich van deze dynamiek bewust. Daarom zou het voor jou egoïstisch aanvoelen als je gemeenplaatsen uit de Cursus naar hen zou spuien. Het feit dat je dit weet en nog steeds een verlangen voelt hen te veranderen, kan jou helpen je in te leven in hoe echt en gerechtvaardigd hun politieke woede voor hen moet voelen.
Omdat het hoofd van je familie een voormalig student van de Cursus is, zou het gebruiken van deze situatie als je eigen klaslokaal deels kunnen inhouden dat jij jezelf afvraagt of zijn afwijzing van de Cursus als een afwijzing van jou aanvoelt. Als in feite jouw vermogen hem lief te hebben op enigerlei wijze gebaseerd is op de keuzes die hij maakt, dan is het waarschijnlijk dat je jezelf afgewezen voelt.
In principe is de sleutel tot het je beter voelen over dit alles, te beseffen dat, zoals de Cursus herhaaldelijk zegt, de vrede van God binnenin jou is. De keuzes en houding van je familie hebben geen macht om die vrede van jou weg te nemen, tenzij jij wilt dat ze weggenomen wordt. Feitelijk bieden ze jou een prachtige kans om de Heilige Geest te vragen jou te helpen zonder oordeel te kijken en te leren de dingen vanuit een werkelijk liefdevolle plaats te benaderen. Wanneer je dat doet, zul je weten wat je familieleden werkelijk van je willen wanneer ze hun boosheid over regeringsleiders tot uitdrukking brengen. En dan zou jouw reactie vele verschillende vormen kunnen aannemen, inclusief het met hen eens zijn en hen de gelegenheid geven jou alles over hun woede te vertellen. Ironisch genoeg, door hen niet te zeggen dat ze fout zitten zou je feitelijk kunnen demonstreren dat ze wel fout zitten over het enige wat er werkelijk toe doet – je onderwijst dan met jouw meedogende aanwezigheid eenvoudigweg dat liefde werkelijk bestaat en dat zij die waard zijn.
