Ik begrijp dat het proces van Een cursus in wonderen inhoudt dat we kijken naar gevoelens van pijn, begrijpen dat ze niet het gevolg zijn van de situatie waaruit ze lijken voort te komen, maar dat zij de manier van het ego vormen om ons op het lichaam geconcentreerd te houden in plaats van op onze denkgeest. Zie ik dit goed? Ik dacht dat Ken zei dat wanneer we op die manier naar onze gevoelens kijken, we automatisch met de Heilige Geest kijken. Echter, als in de praktijk de negatieve gevoelens niet verdwijnen en we geen gevoel van vrede ervaren, doen we het dan verkeerd? Ik vraag dit vanwege de volgende passage in de Cursus: “Hoe kun je weten of je de trap naar de Hemel of de weg naar de hel gekozen hebt? Heel gemakkelijk. Hoe voel jij je? Is er vrede in je bewustzijn?” (T23.II.22:6-9)
Antwoord: Ter verduidelijking van het proces zoals jij dat hebt beschreven: niet de pijnlijke gevoelens op zichzelf worden door het ego gebruikt om ons op het lichaam geconcentreerd houden, maar de interpretatie door het ego van de gevoelens, die het lichaam en de wereld op een misleidende manier ervoor verantwoordelijk houdt. Pijn is in feite een gedachte in de denkgeest (T13.III.6,7) die voortkomt uit het omarmen van het kleine dwaze idee van afscheiding (T8.IV.5:7,8) en heeft niets te maken met het lichaam en de wereld (WdI.132.10). Zoals Jezus ondubbelzinnig opmerkt: “De oorzaak van pijn is de afscheiding, niet het lichaam dat daar alleen het gevolg van is” (T28.III.5:1). Maar zolang we blijven proberen onze pijn te verlichten door alleen maar dingen te veranderen die met ons lichaam en de omstandigheden in de wereld te maken hebben, blijven we onbewust van de denkgeest. En de pijn – evenals de gedachte van afscheiding, wat het ego is – blijven dan beschermd en buiten bereik van verandering.
Telkens als we verder kijken dan de misleidende truc van het ego en onderkennen dat wijzelf verantwoordelijk zijn voor wat we voelen, en dat de keuze voor pijn zich in onze denkgeest bevindt (T21.II.2), dan moeten we in dat ogenblik van bewustzijn de Heilige Geest als onze Leraar hebben gekozen in plaats van het ego. Anders zouden we nooit de echte bron van onze pijn herkend hebben. Echter, onze angst om alles los te laten wat met die pijn vergezeld gaat, inclusief het zelf dat we geloven te zijn, kan ons tussen de Heilige Geest en het ego doen aarzelen. Als gevolg daarvan kan er in ons bewustzijn en onze ervaring pijn blijven bestaan, totdat we dat alles in een heilig ogenblik volkomen over kunnen geven aan de Heilige Geest in onze denkgeest. In het algemeen: als we eerlijk zijn en de waarheid erkennen van wat we voelen en waarom, beginnen we een bevrijding te ervaren van de stevige grip die deze gevoelens op ons leken te hebben, zelfs als die gevoelens niet helemaal verdwijnen. En dan hebben we ten minste de eerste stap gezet op de trap naar de Hemel. Want de mogelijkheid voor vrede zal nu in ons bewustzijn aanwezig zijn.
