Is bidden voor anderen heilzaam voor hen? Als dat zo is, wat is dan de beste en meest behulpzame manier om voor anderen te bidden – zij die moeilijke tijden en zij die gelukkige tijden doormaken – onze geliefden (degenen hier en degenen die overleden zijn) en onze ‘vijanden’ – degenen die we kennen en hen die we niet kennen, in onze gemeenschap, ons land en onze wereld. Moeten we eigenlijk wel voor anderen bidden?
Antwoord: Een cursus in wonderen vraagt ons niet in de gebruikelijke zin voor anderen te bidden, maar eerder om onze broeders te bevrijden van al onze oordelen over hen, waaronder het feit dat wij denken dat zij onze gebeden nodig hebben. Ons wordt gezegd dat vergeving onze enige functie is: “De verlossing van de wereld hangt af van jou die kan vergeven. Dat is jouw functie hier” (WdI.186.14.5-6). Daarom is vergeving het gebed waartoe de Cursus ons oproept: “. . . het enige zinvolle gebed is het gebed om vergeving, omdat wie vergeven is alles heeft. Als de vergeving eenmaal is aanvaard, wordt gebed in de gebruikelijke zin volkomen zinloos. Het gebed om vergeving is niets dan een verzoek te mogen inzien wat jij al hebt” (T3.V.6:3-5). Wat we hebben, samen met ieder ander, is de identiteit die God ons gaf als Zijn onschuldige Zoon; een identiteit die geen tegendeel heeft. Ons gebed voor hen is deze identiteit herkennen in onszelf en in al onze broeders, zonder uitsluiting of onderscheid. Dit alleen is waarlijk heilzaam voor anderen, alsook voor onszelf, en het geldt voor alle mensen in alle situaties.
Net zoals alle vergeving uiteindelijk voor onszelf is, omdat we verkeerd hebben waargenomen, is ook alle gebed voor onszelf: “Laat dit nooit worden vergeten: gebed op elk niveau is altijd voor jezelf. Wanneer jij je met iemand in gebed verenigt, maak je hem deel van jou. De vijand ben jij, zoals jij de Christus bent. Eer het heilig kan worden, wordt gebed dus een keuze. Jij kiest niet voor een ander. Je kunt slechts voor jezelf kiezen. Bid naar waarheid voor je vijanden, want hierin ligt je eigen verlossing. Vergeef hun jouw zonden, en jij zult waarlijk vergeven zijn” (L1.II.6:1-8).
Vergeving is niet alleen onze enige functie, maar ook het enige wat we nodig hebben. Dit geldt voor iedereen. Dit is het gebed dat we iedere keer kunnen geven wanneer we denken iemand te zien die ‘onze gebeden nodig heeft’, of wat dan ook nodig heeft: “Laat me deze broeder kennen zoals ik mezelf ken” (T5.In.3:8). Wanneer we iemand ontmoeten en denken dat hij behoefte heeft aan ons gebed, is onze eerste reactie vragen dat onze waarneming gecorrigeerd wordt zodat we hem echt waarnemen. Dan kunnen we een voorbeeld zijn van iemand die de waarneming van de Heilige Geest in de eigen denkgeest aanvaard heeft. Zo doen we een beroep op de macht van de denkgeest van diegene om zelf voor de gecorrigeerde waarneming te kiezen. Als we oprecht oefenen zullen we onszelf en iedereen leren kennen als zondeloos, heel, en genezen van alle verkeerde waarneming. Niemand kan om iets anders vragen of iets anders nodig hebben.
