Na 11 jaar bestudering van Een cursus in wonderen, begin ik nu pas te begrijpen hoezeer ik hem niet wil leren. Ik weet dat dit eigenlijk aangeeft hoe bang ik ervoor ben en dat ik misschien wat ‘zachtaardiger’ met mezelf moet omgaan. Maar proberen om zaken minder serieus te nemen lijkt een ondermijning van de poging van de Cursus om ons te laten inzien hoezeer we zijn toegewijd aan het ego-denksysteem. Alvast dank voor advies hierover, van een student die er nog steeds gek op is de droomfiguur te zijn te midden van vluchtige indrukken dat hij dat niet is.
Antwoord: Je streven om zaken minder ernstig te nemen heeft je in feite getoond ‘hoezeer we zijn toegewijd aan het ego-denksysteem’. Zaken minder serieus nemen is niet zo gemakkelijk als het klinkt. Iedere poging daartoe leidt tot het besef dat we dingen wel serieus nemen. Door de Cursus te bestuderen beseffen we al snel dat, als we beginnen sommige aspecten van het ego-denksysteem minder serieus te nemen, het erop uitdraait dat we het hele ego minder serieus gaan nemen. Uiteindelijk zal dit niet het onderwijs van de Cursus, maar het denksysteem van het ego ondermijnen. Dat is de reden waarom we het niet doen. En daarom willen we niet leren wat de Cursus onderwijst. Dit is op zichzelf een belangrijk en behulpzaam inzicht. Het betekent dat je enig begrip hebt van wat de Cursus zegt over wie we zijn (de dromer van de droom), en nog belangrijker, wie we niet zijn (de figuur in de droom). Een duidelijke erkenning van onze weerstand om dit te leren leidt tot waardering voor het proces en voor de noodzaak, zoals je zelf aangeeft, van zachtaardigheid bij de toepassing van de Cursus.
Het is niet verwonderlijk dat het moeilijk is om zaken minder ernstig te nemen. De Cursus dingt niets af op hoe serieus we onze onjuiste overtuigingen over onszelf en onze wereld hebben genomen: “Niemand gelooft dat er werkelijk een tijd is geweest dat hij niets van een lichaam wist en zich deze wereld nooit als werkelijk kon hebben voorgesteld. Hij zou meteen gezien hebben dat deze ideeën een en dezelfde illusie behelzen, te belachelijk voor iets anders dan te worden weggelachen. Hoe serieus, hoe ernstig lijken ze nu! En niemand kan zich herinneren wanneer ze met gelach en ongeloof werden begroet. Wij kunnen ons dit wel herinneren, als we hun oorzaak maar direct onder ogen zien. Dan zullen we reden tot lachen zien, en geen grond voor angst.” (T27.VIII.5:5-10)
Het leerproces vereist dat we eerst erkennen hoe serieus we onszelf nemen. Proberen onszelf te forceren om zaken niet ernstig te nemen, werkt waarschijnlijk niet. De enige manier waarop we kunnen leren dit te doen, staat in bovenstaande citaat. We moeten leren naar de oorzaak van onze overtuigingen te kijken: de beslissing in de denkgeest om zich van God af te scheiden, en vervolgens te geloven dat deze afscheiding een feit is. De Cursus zegt dat dit belachelijk is en dat we er uiteindelijk om zullen lachen. Dit zal gebeuren wanneer we de schuld over het serieus nemen van de afscheiding hebben losgelaten. Klaarblijkelijk hebben we nu nog niets te lachen. Het kan behulpzaam voor je zijn om te oefenen je weerstand niet al te ernstig te nemen en jezelf niet te veroordelen omdat je er gek op bent een figuur in de droom te zijn. Onze weerstand en onwil veranderen de waarheid niet en zijn geen rechtvaardiging voor angst. We worden er niet door uit de Hemel verbannen. Bovendien is volledige aanvaarding niet vereist om te oefenen in wat de Cursus onderwijst. Zoals de Inleiding tot het Werkboek ons laat weten: “Onthoud alleen dit: je hoeft de ideeën niet te geloven, je hoeft ze niet te aanvaarden, laat staan toe te juichen. Tegen een aantal ervan zul je je misschien heftig verzetten. Dit alles is niet van belang en zal hun uitwerking niet verminderen”(W.In.9:1-3). Als je jezelf eraan blijft herinneren dat alles wat je in de droom ziet en ervaart niet werkelijk is en geen gevolg heeft voor de werkelijke jij, zal het steeds gemakkelijker worden om zaken minder ernstig te nemen. Elke keer dat je je dit herinnert, wordt het geloof in het denksysteem van de Heilige Geest versterkt, en vermindert onze ‘ernst’. Net zoals bij God, is de lach dan onvermijdelijk.
