Ik ben al meer dan 20 jaar student van Een cursus in wonderen en in die tijd heb ik gemerkt dat mijn actieve betrokkenheid in belangrijke mate toeneemt en weer afneemt. Ik merk dat mijn ego opnieuw de overhand krijgt, en los van wat zeer bruikbaar zelfinzicht ben ik min of meer terug bij af. Ik vraag me soms af of mijn beetje bereidwilligheid misschien een beetje té weinig is. Ik begrijp wel dat de investering in ons ego veel groter is dan we ons realiseren, maar soms raak ik gefrustreerd omdat mijn denkgeest na al die jaren en zoveel inspanning om hem te trainen, nog steeds zo makkelijk afdwaalt. Uiteindelijk ben ik nog steeds op zoek naar zelfs maar een glimp van de vrede van God. Heb je commentaar, advies of aanmoediging wat mij (en misschien andere studenten zoals ik) kan helpen dit in een breder perspectief te zien en me weer op het spoor kan brengen?
Antwoord: Er zijn verschillende gedachten die kunnen helpen om je ‘weer op het spoor te brengen’ en je ervaring vanuit een positief perspectief te bekijken. Ten eerste ben je niet de enige die dit ervaart; het is ‘normaal’ en het vergevingsproces is moeilijk. Het lijkt misschien niet echt een troost, maar er wordt ons duidelijk verteld dat ons leervermogen verzwakt is, en dus moeten we niet verbaasd zijn dat we moeilijkheden ondervinden bij ons werk met de Cursus. “Je hebt leerhandicaps in heel letterlijke zin. Er zijn gebieden in je leervaardigheid die zo verzwakt zijn dat jij alleen vooruitgang kunt boeken onder de bestendige, vastomlijnde leiding van een Leraar die jouw beperkte hulpbronnen overstijgen kan. Hij wordt jouw Hulpbron, want uit jezelf kun je niet leren. De leersituatie waarin jij jezelf hebt gebracht is een onmogelijke, en in deze situatie heb je beslist een speciale Leraar en een speciaal leerplan nodig” (T12.V.5:1-4). Bedenk dat deze boodschap voor alle studenten van de Cursus geldt, dus wordt hier geïmpliceerd dat het trainingsprogramma dat de Cursus onderwijst, moeilijk voor ons is. Het is eenvoudig en duidelijk, maar niet makkelijk. Het leerplan van de Cursus leidt uiteindelijk tot het ongedaan maken van alles wat we over alles geloven, ook en vooral over onszelf. Het is zeer begrijpelijk dat we inconsistent zijn in het toepassen van de principes in ons leven en dat we er zelfs flinke weerstand tegen voelen. Zoals vaak is vastgesteld: als de Cursus makkelijk was, dan hadden we hem niet nodig. Hij is ontwikkeld als een levenslange studie, door een zeer wijze Leraar, die daar gegronde redenen voor had. Het is heel belangrijk jezelf niet te veroordelen voor schijnbare ‘mislukkingen’ als je met de Cursus bezig bent. Want dat resulteert beslist in meer schuldgevoelens en dat wil het ego graag om zijn plan te bestendigen: zichzelf verdedigen tegen het leren van de Cursus.
Het kan helpen om alle gedachten die je hebt omtrent de mate van je bereidwilligheid en je gevoelens van frustratie te beschouwen als typische zetten van het ego om je van het juiste spoor af te houden. Als je denkt dat het helpt, zou je wat structuur in je studie kunnen brengen, hetzij door gebruik te maken van de richtlijnen in de lessen van het Werkboek, hetzij door een vaste tijd van de dag te reserveren om een passage in de Cursus te lezen.
Soms helpt het ook om er een gewoonte van te maken om voor het naar bed gaan de dag nog eens de revue te laten passeren met het doel om gedachten die ongemak of nog heftiger emoties veroorzaakten, te achterhalen. Deze gedachten en gevoelens representeren de oordelen die vrede onmogelijk maken. Zo’n terugblik lijkt ook behulpzaam om in harmonie met jezelf te blijven, en het houdt je de volgende dag meer waakzaam. Elke poging is de moeite waard, omdat het dat hele kleine vonkje bereidwilligheid opnieuw aanblaast.
Nog iets belangrijks om in gedachten te houden: ons gewone begrip van tijd geldt niet voor ons werk met de Cursus. Omdat alleen het huidige moment bestaat, waarin ik kan kiezen om naar de Heilige Geest of naar het ego te luisteren, bevinden we ons in zekere zin altijd aan het beginpunt. Bovendien wordt tijd irrelevant, elke keer dat we iets van het onderricht van de Cursus toepassen op ons leven of op onze relaties, hoe ‘weinig’ het ook lijkt. Het is wellicht bemoedigend je te realiseren dat, of er nu 20 jaar voorbijgegaan zijn sinds je de Cursus voor het laatst hebt toegepast of 20 minuten, de tijdspanne geen effect heeft op de doeltreffendheid van ons leren. Je weet ongetwijfeld dat het hele denksysteem van het ego in een ogenblik ongedaan kan worden gemaakt. En wanneer je de vergissing begaat je weer tot het ego te wenden, kun je opnieuw beginnen, zonder oordeel en zeker wetend dat er Iemand is die je vergezelt bij je groei en bij je terugval, en die zich niet bekommert om jouw omwegen en kronkelpaadjes.
Wanneer het ego je zíjn interpretatie en evaluatie van je voortgang opdringt, dan is het goed om in gedachten te houden dat de Cursus het 'beetje bereidwilligheid' niet kwalificeert. Geen enkele bereidwilligheid is te weinig en wij zijn so wie so niet in staat om onze voortgang te beoordelen. We doen er goed aan te bedenken: “Jouw lichte inspanning en geringe vastbeslotenheid doen een beroep op de kracht van het universum om je te helpen, en God Zelf zal jou uit de duisternis opheffen naar het licht. Jij bent in harmonie met Zijn Wil. Jij kunt niet falen, omdat jouw wil de Zijne is” (WdI.69.7:2-4).
