Een cursus in wonderen stelt dat ziekte boosheid is die op het lichaam wordt afgereageerd. Wat veroorzaakt dan dat een baby ziek wordt? Trouwens, wanneer dieren ziek worden, betekent dat dat ze ook een ego hebben? Of is dit alles deel van de droom, waarin het ego ons onze tijd laat verdoen met proberen dit te begrijpen?
Antwoord: Een baby of een dier kan ziek worden om dezelfde reden als wanneer een volwassene ziek wordt. We denken dat er een verschil is, omdat we de hersenen verwarren met de denkgeest. Het is duidelijk dat er verschillen zijn tussen de hersenen van een baby en van een volwassene, en ook tussen die van een dier en van een mens. Maar hoezeer we ook geloven dat de hersenen de macht hebben om lichaam en gedrag te sturen, Jezus vertelt ons dat we ons vergissen: “Je gelooft ... dat de hersenen van het lichaam kunnen denken. Als je ook maar iets van de aard van het denken begreep, zou je alleen maar kunnen lachen om dit waanzinnige idee. Het is net alsof je denkt dat jij de lucifer vasthoudt waarmee de zon ontstoken wordt en hem al zijn warmte wordt verschaft; of dat jij de wereld in je hand houdt, waarin ze veilig besloten ligt tot jij haar laat gaan. Toch is dit niet dwazer dan te geloven dat ... de hersenen kunnen denken” (WdI.92.2).
Niet de hersenen, maar de denkgeest – buiten tijd en ruimte – neemt alle beslissingen die het lichaam lijken te beïnvloeden. De schijnbaar afgescheiden denkgeesten die alle figuren dromen in de droom, zijn in werkelijkheid slechts fragmenten van de ene gespleten denkgeest, de bron van alle onjuiste gedachten (T18.I.3-5). Daarom is de structuur en inhoud (zonde, schuld en angst) van elke denkgeest gelijk. Dus niet de hersenen, maar de denkgeest ervaart schuld en boosheid en angst en zoekt verdedigingen tegen deze gedachten en gevoelens. De ziekte van de denkgeest – de afscheidingsgedachte – wordt geprojecteerd op het lichaam, of het nu dat van een baby, een volwassene of een dier is. Hierdoor lijkt er iets met het lichaam te gebeuren buiten de verantwoordelijkheid van die individu om.
En net zoals de keuze voor ziekte binnen de denkgeest wordt genomen, geldt dit ook voor de keuze voor genezing. Dit kan dan worden gereflecteerd door het verdwijnen van de symptomen en het herstel van het lichaam van de baby, de volwassene of het dier. Want elke gefragmenteerde gespleten denkgeest bevat niet alleen het ego, maar ook de correctie van het ego, wat de Cursus de Heilige Geest noemt.
