Een cursus in wonderen lijkt heel duidelijk te zeggen dat het voor iemand die het boek leest (en voor iedere Zoon van God die denkt dat hij afgescheiden is) belangrijk is om te beantwoorden aan het doel van de Heilige Geest voor de wereld en de tijd. Aan dat doel wordt beantwoord als de Verzoening wordt aanvaard. Dat wil zeggen dat de afscheiding nooit heeft plaatsgevonden en dat de Zoon van God (de Christus) één is en thuis in God de Vader.
Mijn vraag is: uit het bovenstaande blijkt dat het verschil maakt wanneer ‘ik’ of ‘alle’ Zonen van God de Verzoening aanvaarden. Waarom zouden Jezus en de Heilige Geest en God anders zoveel moeite doen om de Cursus in de droom te brengen en dagelijks met ons te werken in onze strijd om de waarheid te herkennen? Wat is dat verschil dan?
Ik besef dat ons werkelijke Zelf zich nooit van de Vader heeft afgescheiden en dat er in werkelijkheid dus niets is gebeurd. Maar toch zegt de Cursus dat het ‘verplicht’ is dat we ons bewust worden van wat de Cursus onderwijst. Ik bedoel dit niet als een grap, maar meen het heel oprecht: wat maakt het allemaal voor verschil?
Antwoord: Het lijkt misschien alsof Jezus of de Heilige Geest er enig belang bij hebben dat wij de boodschap van de Cursus aanvaarden, maar dat is alleen maar een projectie van ons eigen ego. Dat in de Cursus vermeld wordt dat hij “verplicht” is (TIn.1:2), was bedoeld als boodschap voor Helen, toen ze twijfelde of ze wel wilde doen wat van haar werd gevraagd, hoewel ze feitelijk wist dat de Cursus het antwoord was op het verzoek van Bill en haarzelf om ‘een andere manier’.
Het lijkt misschien ook alsof Jezus en de Heilige Geest – God is hier niet bij betrokken want Hij staat boven alle woorden en symbolen, ook die van de Cursus (H21.1:7) – zich een heleboel moeite getroost hebben om ons de Cursus te geven en ons er vervolgens toe aanzetten deze te beoefenen, maar dat is niet de werkelijkheid. Ze zijn gewoon een aanwezigheid in onze denkgeest die ons herinnert aan het alternatief voor het denksysteem van het ego (T5.II.7:1-4). Het is onze eigen gespleten denkgeest die aan deze herinnering vorm geeft, op een manier die we kunnen begrijpen en waar we baat bij hebben. Voor een meer gedetailleerde bespreking hiervan, kun je Een leven geen geluk/Absence from Felicity, geschreven door Kenneth Wapnick, raadplegen, de paragraaf ‘Helen en Jezus: Illusie en werkelijkheid’ in hoofdstuk 17.
Hoewel Jezus en de Heilige Geest geen druk uitoefenen of ons tot spoed manen om het onderricht van de Cursus te volgen – ze weten dat niets hier werkelijk is, ook al weten wij dat niet – jouw vraag moet toch beantwoord worden. Wat maakt het voor verschil wanneer we de Verzoening voor onszelf aanvaarden? Het enige verschil is tijd – hoe lang willen we pijn lijden – en dat is onze keuze. Zo merkt Jezus op: “Niets gaat ooit verloren behalve de tijd, en die heeft uiteindelijk geen betekenis [….] Maar aangezien je er toch in gelooft, waarom zou je hem dan verspillen door nergens heen te gaan [….] het is zonder meer moeilijk wanneer je afdwaalt, alleen en ellendig, langs een pad dat naar niets leidt en geen bestemming heeft” (T26.V.2:1, 3, 6). Dus biedt de Cursus ons een mild proces om de tijd en de gevolgen ervan ongedaan te maken, zonder iets te eisen of ergens op aan te dringen. Jezus moedigt ons altijd en alleen zachtjes aan om naar de gevolgen van onze keuze voor het ego te kijken. Daarom beschrijft hij – wat wij wellicht ondraaglijk gedetailleerd vinden – hoe we onszelf leed berokkenen en hoe we een andere keuze kunnen maken.
