Wanneer ik ‘vastzit’ en het gevoel heb dat ik niet bereid ben om mijn verdedigingsmechanisme los te laten, vraag ik Jezus vaak om me te helpen bij mijn onwil. Ik heb gemerkt dat dit vaak voor mij werkt, maar niet altijd. Ik voel me ongemakkelijk en ongelukkig als ik vasthoud aan een grief, ook al heb ik hem gevraagd mij te helpen bij mijn weerstand. Is dit een of ander geraffineerd ego-complot?
Antwoord: Volkomen eerlijk zijn tegenover Jezus over je weerstand om een grief los te laten is op zichzelf al behulpzaam, omdat je de gevolgen van het niet loslaten ervaart. Deze koppigheid maakt je niet zondig en heeft geen invloed op Jezus’ liefde voor jou. Dus jezelf een mislukkeling voelen, of een andere manier om jezelf te veroordelen zou op dat punt de enige vergissing zijn, want je bent je al bewust van de prijs die je betaalt als je aan een grief vasthoudt. Je kunt daar gewoon mee stoppen en erkennen dat vergeving een proces is: dat je een volgende stap zult zetten wanneer de onderliggende angst vermindert. Als je werkelijk wilde vergeven dan zou je dat ook doen. Je zou jezelf kunnen afvragen hoe je je zou voelen, of wat er zou gebeuren als je de grief werkelijk volkomen loslaat. Dat maakt misschien de oorsprong zichtbaar van de angst achter je weerstand. Dan zouden jij en Jezus dat samen kunnen oplossen. Dat helpt je ook om eerlijk te blijven.
Er is geen enkele manier om ooit helemaal zeker te weten of je luistert naar het ego of de Heilige Geest. Na vele jaren ervaring raak je vertrouwd met je favoriete manier van zelfmisleiding, maar gewoonlijk heb je iemand nodig die je goed kent om je te helpen het onderscheid te maken. De meeste studenten ervaren dit als moeilijk vanwege de geweldige angst die we allemaal hebben om terug te keren naar God.
